رواية غزل الفصل الثامن 8 بقلم ضحي خالد
 |
| رواية غزل الفصل الثامن 8 بقلم ضحي خالد |
رواية غزل الفصل الثامن 8 بقلم ضحي خالد
غزل بغرور : متاخدش على كده ماشى
يونس : والله مهيحصل كل يوم هنام فى حضنك خلاص انا اتعودت على كده
غزل : يا بكاش ده لسه اول مره
يونس : اعمل ايه انت اللى حضنك دافى وقمر خلاص ادمنتو اتفقنا كل يوم هنام فى حضنك
غزل بابتسامه حنونه: ماشى
يونس مثل الاطفال: وطلب صغير
غزل : طلباتك كترت
يونس : تقرا القران كل يوم زى ماما ما كانت بتعمل
غزل حنان : حاضر يا يونس
قبل رأسها بعمق …
يونس :هوديك عن عمى وانا هروح ابص على الشركه وارجع اخدك
غزل بخجل: متاخرش على
يونس بابتسامه: حاضر يلا
تناولو الفطار وانطلق …….
فى الشركه …
كريم : ايه ياااعرررريس
يونس : ايه يا عم كريم
حازم: محدش قدك انت ياعم
يونس: يادى القر يا جدع
كريم : بقولك ايه متخلى غزل تشوفلنا حد من قرابها من أصحابها بس يكون نفس الحلوه
حازم : وريت نفس الطويل حاجه كده كتكوته صغيره
يونس بغضب: جرا ايه ياعم انت وهو انا بقرون قدامكو
كريم: ياختى على اللى بغير على مراتو
يونس بغضب: اتلم هتزعل
حازم: بس يا كريم مضيقهوش
يونس: انا بقول عليك طول عمرى العاقل اللى فى صحابى
حازم بضحك : ايوه بقولتش برضوا اجيب بطل زى مراتك منين
خلع الحذاء لضربهم بيهى حتى دخلت رقيه باكيه
رقيه وهى تبكى: أبيه يونس
فزع يونس من مظهرها: مالك يا حبيبتى
حازم : يلا احنا
ثم أكمل فى سره: والله مافى بطل حقيقى غير اختك ..
يونس بحنان : مالك حد زعلك
رقيه ببكاء: مش عايزه ارجع هناك تانى مش عايزه اعيش معاهم بالله خدنى معاك يا أبيه
يونس بحنان: طب أهدى يا رقيتى خدك معى بس حصل ايه
رقيه ببكاء: مش عايزه اتكلم مش قادره عايزه امشى لحسن يجى يخدنى
يونس :خلاص أهدى يلا نمشى
خرج واخبر الكريم وحازم أن يأخذوا باقى اليوم اجازه ……..
عند غزل ……..
ابراهيم : ربنا ينتقم منه راجل ظالم
غزل : صعب على اوى وهو عمال يعيط فى حضنى زى العيال كان نفسى انزل شبشبى على وش الراجل المخفى ده
ابراهيم : عيب يا غزل انا ربيتك على كده وبعدين هو وأبوه مهما يعمل يابنتى ابوه
غزل: مش عارفه يونس ازاى ابن الراجل ده الحمدلله أنه مش طالع زيه
ابراهيم: ويونس شارب حنيت امو كلها مشربش حاجه من محمود خالص
غزل: خليه يغور يابا ده راجل عره
وهنا دخل يونس بابتسامه
يونس: سلام عليكم
غزل بابتسامه لرايته : وعليكم السلام
يونس : عمى عامل ايه
ابراهيم: فى خير ونعمه
يونس : مش هتجى تقعد معنى
ابراهيم: انا لسه مفهم مراتك يابنى
يونس بحزن: اللى يريحك يا عمى استاذنك هاخذ غزل واروح لان عندنا ضيفه في البيت
ابراهيم : اذنك معاك يا حبيبى
غزل : خلى بالك من نفسك
اخذها يونس وذهبوا
غزل : عندنا مين يا يونس
يونس: هتعرفى لما نروح
………………….
نرمين بغضب : بنتك سابت البيت ومشيت يامحمود
محمود: مابراحه عليها يا نرمين
نرمين : اسكت انت هو انت عارف تربى مش قفايه التانى اللى باظ مش عارفه مش طالع زى يونس اخوه ليه
محمود : بس اقفلى على السيره دى سبيها ترتاح شويه عند يونس وبعد كده هابقى اروح اجيبها
نرمين : لما نشوف اخرتها معك انت وبنتك
…………………………..
وصلت ونزلت ودلفت وجدت شابه فى داخل ملامحه جميله إلى الجايه
غزل بتوجس: مين دى يا يونس
يونس : دى رقيه اختى
غزل بانفعال: كذاب انت ملكش اخوات انت بتكذب على أنت تجوزت على
يونس بضحك : يخرب بيت الافلام اللى انت عايشه فيها اختى بس من أبويا
قامت رقيه وكانت بشوشه وجميله
رقيه : دى حلوه اوي يا أبيه يونس
غزل هدأت : الله يخليك
يونس : خديها يا غزل اكليها وشوفلها حاجه تلبسها
نظرت لها غزل: اشوفلها ايه دى مشاء الله
كانت تفوق غزل فى الطول والجسم
اخذتها غزل ودلفو الغرفه
غزل : انت عندك كام سنه
رقيه: ١٨ وانت
غزل : بسم الله مشاء الله انا عندى ٢١
رقيه : مش كبيره عنى اوى بهقولك يا غزل على طول … … هو انا ممكن اقعد معاكم شويه علشان مش عايزه اروح البيت
غزل : عيب متقوليش كده ده بيت اخوك ليك حق فى اكتر منى
رقيه : انت طيبه اوى وربنا عوض يونس بيك
ابتسم غزل: اهقوم اجبلك حاجه تلبسيها واعملك لقمه شكلك زعلان من حاجه
رقيه : هحكيلك بس لما تجيبى الحاجه
غزل : ماشى
دلفت غزل إلى الغرفه وجدت يونس جالس امام الحاسوب
كانت تحدثه وهى تعطيه ظهرها
غزل: هخدلها حاجه تلبسها وانزل عملها لقمه ونتكلم شويه
جذبها من ذراعها ملتهم شفاها فى قبله عميقه وصابع يده تتغلل فى شعرها
أما هى كانت مثل المسحوره وضعت يدها حوله عنقه … وهو جذبها من خصرها وقربها منه أكثر وعمق قبلته
ابتعد عنها على مضض وهمس فى أذنها
يونس بصوت حانى : بحبك
وكان سيقبلها مجداا ولكن الباب خبط
رقيه من الخارج : غزل انت نسيتينى
غزل بخجل ابتعد عنه: لا ياحبيبتي جايه اهو
يونس بزهق: يادى ام الجوازه اللى مبصوصلى فيها انا عارف انها عين كريم وحازم
ضحكت غزل وأخذت الملابس وخرجت
يونس بابتسامه: يخربيتك عايزه تتكلى
